Blog

Toxocara canis - Glista psia

Jest dużym nicieniem jelitowym, który może powodować chorobę u psów i lisów. Może również wywoływać zarażenia u ludzi. Szczenięta mogą być w dużym stopniu zarażone przez robaki T. canis w macicy lub z mlekiem matki, a to może powodować poważną chorobę miotu. Psy mogą ulec zarażeniu połykając inwazyjne jaja ze środowiska, zjadając niedogotowane mięso lub polując na zarażonych żywicieli paratenicznych pasożytów (np. gryzonie). Zarażenie u ludzi może być wynikiem przypadkowego połknięcia jaj lub spożycia niedogotowanego mięsa zawierającego larwy. Szczenięta intensywnie zarażone glistami mogą być wyniszczone (w złym stanie klinicznym) o wzdętych brzuchach, mogą również wykazywać objawy płucne, mają luźne stolce i może dojść do wgłobienia jelit. Robaki mogą być obserwowane w odchodach lub w wymiocinach.

Toxocara cati - Glista kocia

Jest dużym nicieniem jelitowym, który może powodować chorobę u kotów. Kocięta mogą być intensywnie zarażane glistami T. cati z mlekiem matki, co może powodować poważną chorobę zanim możliwe będzie postawienie diagnozy poprzez badanie odchodów. Toxocara cati jest wszechobecna w populacjach kotów na całym świecie. Dorosłe robaki bytują w jelicie cienkim, gdzie składają jaja, które są wydalane z kałem. Koty mogą się zarazić zjadając niedogotowane mięso, lub polując na zarażonych żywicieli paratenicznych. Zarażenie człowieka może być wynikiem przypadkowego połknięcia inwazyjnych jaj lub spożycia niedogotowanego mięsa zawierającego larwy. Zarażone kocięta mogą wykazywać objawy oddechowe wynikające z masowej wędrówki larw przez płuca. Intensywnie zarażone kocięta mogą być wyniszczone, z rozdętymi brzuszkami, można znaleźć robaki w odchodach lub w wymiocinach.

Trichuris vulpis - włosogłówka

Jest nicieniem jelitowym, który może wywoływać chorobę u psów. Ciężkie zarażenie objawia się biegunką z krwawym i śluzowatym kałem, towarzyszącą utratą masy ciała, czego w końcu zwierzę nie będzie w stanie dłużej kompensować i dochodzi do poważnego rozwoju choroby. Równocześnie mogą wystąpić zaburzenia metabolizmu z niedokrwistością i obniżeniem poziomu sodu (hyponatremia) we krwi.

Dipylidium caninum - Tasiemiec psi

Jest tasiemcem psów i kotów. Pchła lub wszoł psi są żywicielami pośrednimi. Do inwazji u psów i kotów dochodzi wskutek połknięcia zarażonych owadów. Dorosły tasiemiec rozwija się w jelicie cienkim psa lub kota. Inwazjom Dipylidium caninum u psów czy kotów rzadko towarzyszą objawy kliniczne. Mogą się pojawić objawy świądu odbytu. Białe człony maciczne tasiemca można zauważyć w świeżych odchodach lub na sierści wokół odbytu. Wysuszone mają kształt nasion dyni i mogą być widoczne w okolicy okołoodbytowej. Czasem człony można zauważyć, gdy opuszczają odbyt zwierzęcia, a wysuszone segmenty można znaleźć w próbkach wziętych z posłania zwierząt.

Tęgoryjce

Są nicieniami jelita cienkiego, które mogą powodować choroby psów, kotów i lisów. Ich powszechna nazwa pochodzi od dużej torebki gębowej, która jest usytuowana pod kątem do reszty ciała robaka. Wszystkie gatunki odżywiają się przez chwytanie i usuwanie czopków śluzowych jelita za pomocą części gębowej niszcząc w ten sposób błonę śluzową. Inwazje są najpowszechniejsze, gdy zwierzęta mają dostęp do zewnętrznego środowiska takiego jak wybiegi czy psiarnie. Larwy tęgoryjców, przede wszystkim Ancylostoma spp. są zdolne także do przenikania przez skórę i wędrówek przez różne tkanki do jelita. Ssące szczenięta mogą zostać zarażone A. caninum poprzez przenoszenie larw drogą laktogenną. Biegunka, utrata masy ciała i niedokrwistość są częstymi objawami klinicznymi w przypadku inwazji. Uszkodzenia skóry mogą pojawić się na poduszkach łap psów i kotów, spowodowane przez larwy wędrujące w skórze. Transmisja larw A. caninum drogą laktogenną może powodować ostrą niedokrwistość, która może mieć fatalne rokowanie w przypadku młodych szczeniąt.

Giardia intestinalis

Jest pasożytniczą chorobą wielu gatunków zwierząt oraz człowieka. U psów i kotów, jak i u ludzi, choroba powodowana jest przez inwazję pierwotniaków należących do gatunku Giardia intestinalis (syn. G. lamblia, G. duodenalis). Inwazja G. intestinalis jest jedną z przyczyn biegunek na tle pasożytniczym u ludzi i zwierząt. Do zarażenia pasożytem dochodzi w wyniku zjedzenia inwazyjnych cyst wydalanych wraz z kałem żywiciela. Inwazja może rozprzestrzeniać się między ludźmi i zwierzętami bezpośrednio drogą fekalno-oralną lub też za pośrednictwem zanieczyszczonej cystami wody lub żywności.

Diagnostyka

Badanie kału każdorazowo obejmuje ocenę makro- i mikroskopową próbki. Celem oceny makroskopowej jest wykrycie całych pasożytów lub ich fragmentów. Natomiast ocena mikroskopowa wykorzystuje się metody flotacji i sedymentacji do znajdowania jaj pasożytów w próbkach. W diagnostyce pierwotniaków Giardia wykorzystuje się również szybkie testy wykrywające antygeny. Kał do badania należy pobrać przed rozpoczęciem leczenia, gdyż może ono negatywnie wpływać na uzyskany wynik. Zaleca się zebranie próbek kału w 1-2 dniowych odstępach w ciągu 7-10 dni (standardowo pobiera się próbki z 3 kolejnych dni lub 3 próbki co 2 dni). Takie postępowanie ma na celu zwiększenie prawdopodobieństwa wykrycia pasożytów, których wydalanie jest nieregularne. Materiał do badań może być przechowywany w temp. ok 4 stopnie nie dłużej niż 72h.

Leczenie

W leczeniu wykorzystuje się leki przeciwpasożytnicze z różnych grup oraz niekiedy antybiotyki. Wybór leku i jego dawka jest dostosowana do gatunku pasożyta, gatunku zwierzęcia, wieku i jego stanu fizycznego (szczeniak, samica ciężarna, suka karmiąca).

Odrobaczanie

źródło: www.esccap.pl

więcej informacji na stronie ESCCAP